Justificación

Inicialmente pensado para servir sólo de bitácora personal; hemos decidido retomarlo y reonrientarlo a fin de incluir opiniones relacionadas con el derecho del trabajo y de las condiciones y medio ambiente del trabajo.



Buscar este blog

Seguidores

viernes, 30 de marzo de 2007

El Atlántico 7 de enero de 2007

Llevo varias horas volando en uno de los aviones de Iberia rumbo a Madrid con la finalidad de ir a la Universidad de Salamanca a realizar un Diplomado en Derecho del Trabajo como si nada pasara a mi alrededor.

Lo cierto es que el ejercicio de indiferencia no puede ocultar totalmente la verdad. Siento que mi mundo se derrumba y que mi vida ha sufrido un traspies. Hace unas horas he enterrado a mi Padre lo que me deja totalmente solo.

Es cierto que a mi alrededor hay gente que me quiere y que me quiere bien, gente que no nombro por no querer jerarquizar y por no querer hacer una lista chocante que deje alguno afuera; pero la realidad se impone y lo cierto es que las unicas dos personas que hubiesen dado todo por mi eran mis padres y ya se han ido.

Mi tristeza es única, es grande, es la hija mayor de la soledad que irrumpió en mi vida y que comparte espacio con el ser racional que le da gracias a Dios por la dignidad y rapidez con que llamó a mi padre a su encuentro. Hubiese sido dificil soportar otra vez una agonía larga como la de mi madre.

Un asiento incómodo, dos tragos de Scotch y Mercedes Sosa en mi MP3 con "Gracias a la vida" me distraen, me preparan para cumplir con la promesa que hice en el velatorio y en la cremación: Que lloraría en el avión, solo, con la soledad que me acompaña en este momento.

Lloro, lloro como cuando me quitaban la Tv como juso castigo a una travesura; lloro como cuando perdí a mis abuelos, lloro con el dolor que sentí cuando perdí mi descendencia, en fin, lloro con el dolor de quien llora a su padres fallecidos al darse cuenta que quedaron cosas por decir y por hacer; quedaron tareas pendientes.

Gracias a Dios, gracias por su misericordia....

Ahora me voy a dormir....Todavía faltan muchas horas de vuelo.

3 comentarios:

V@NE dijo...

Perdonarte... pero... ¿por que?

Perdonarte
¿Por que? si lo único que hiciste fue mentirme
Enamorarme y después arrepentirte
Me creaste ilusiones
Me inventaste hasta canciones
Me mostraste la locura
De ver de día la luna
Perdonarte… ¿yo?
Pero si tu solo fingiste
Solo mentiste
Tu solo creíste que con mentiras me ganarías
Te ganarías mi cariño
Te ganarías mi amor
Te ganarías lo que querías
Querías que rogara por tu amor
Perdonarte… ¿yo? … ¿por qué?
Si me ayudaste a darme cuenta
Que no por que te quiera tengo que llorarte
Tengo que extrañarte
Tengo que rogarte
Tengo que amarte
Que hasta puedo llegar a odiarte
Perdonarte… pero… ¿por qué?
Si me abriste los ojos
Me tumbaste en lodo
Me revolqué por la tortura
De ver mi vida partida
De encontrarla perdida
Perdonarte…
Que ironía de la vida eso de encontrarte
Cuando no tenía en quien apoyarme
Cuando me hacia falta un soporte
Cuando alguien al cual tanto amé me pidió que me alejara de él
Tu viniste a sacarme de la penumbra, me salvaste de la locura
Me ayudaste y me mostraste la hermosura
Con tus palabras me enamoraste
Te metiste en mi corazón
Me robaste hasta la razón

Perdonarte…
¿Por qué?
Porque a pesar de que te pedí que fueras sincero
No lo hiciste
Por qué a pesar de que me dijiste te quiero
Mentiste
Por qué aun cuando no tenias que besarme
Lo hiciste
Por qué a pesar de que sabías que no eras libre
Me diste alas para volar y fuiste capaz de decir que siempre me ibas acompañar
Por qué aun sabiendo que yo no sabría aterrizar
Te atreviste a llevarme al mas allá
Por qué aunque viste que en mi tenías una amiga
En la cual podías confiar y decir la verdad
Te atreviste a actuar
Por qué cuando te pedí que no me abrazaras
Que no me engañaras, que no me dijeras que me amabas
Si al lado de otra persona por las noches la pasabas
Siempre lo hiciste
Por qué si aun cuando te pedí que no me dijeras que lucía bella
Te atreviste a hacerlo
Por qué si cuando quería que me contaras tus dolores, tu temores, tus ilusiones
Siempre te ocultabas en mis errores
Por que si cuando te pedí que no me amaras
Para que así no me lastimaras
No lo hiciste pero aunque no lo hiciste aun así me lastimaste
Y ahora puedo decir perdonarte... Pero... ¿Por qué?

"Creo que aquí esta mas que dicho todo aun así perdonarte... yo... ya lo hice". Te amé mucho, te amo, por siempre te amaré aunque me duela y perdonarte ¿yo? pero ¿por que?

V@NE dijo...

Non deas voltas ó pasado,
pois non o podes cambiar.
Que non te agobie o futuro:
non sabes se chegará.
Goza e vive o presente,
non o deixes escapar,
porque unha vez que se vaia
xa nunca máis volverá

V@NE dijo...

Gracias...
por estar conmigo, por ser como eres
por regalarme lo bueno o malo de ti...

Perdón...
si te he ofendido, si alguna vez te he humillado
si en algún momento…yo me equivoque...
Quiero que sepas...
que soy humano y al igual que tú débil pude ser,
pero con todo y mis defectos y errores, jamás te fallé...

Pero he de pedirte...
que me permitas amarte solo un poco...
que me permitas con tu cuerpo elevarme...
hacia el mismo cielo que hoy mi gloria es....
Que no me niegues…
la dicha de sentir tu calor, y que junto a tu ser...
disfrute del amor…que aun emana en mi piel...

Permíteme...
estar a tu lado, tomar tus labios una vez mas...
no sentir tu abandono...pues no lo podré soportar...
pues no sabes que te amo y siempre.....
TE HE DE AMAR...

TE ADORO BRUJITO